Thoughts and Feelings..

Bon dia, Bon diaaaa!

Mijn vorige reisverslag is nog niet heel lang geleden maar ik heb op dit moment niet veel te doen dus.. ik schrijf maar weer de volgende! :)

De vorige keer dat ik schreef was ik ontzettend benieuwd naar de uitvoering van het project "Ken mi ta''. Ik wist niet hoe het zou lopen en of de kinderen het leuk zouden vinden.. Maaar het project loopt als een treinn! De kinderen zijn razend enthousiast en daarmee wordt het voor mij alleen maar leuker om het project uit te voeren. Hopii hopii leuk dus! Wat ik wel jammer vind is dat op sommige scholen de kinderen bijna geen nederlands spreken. Dit maakt dat de interactie tijdens het invullen van werkblad soms wat stroef verloopt. Dit is wel jammer, maargoed de kinderen begrijpen de bedoeling en ondanks dat doen ze nog steeds goed mee. Waar ik wel van ben geschrokken is dat sommige kinderen bij het werkblad op de vraag: ''wat maakt je verdrietig?'' als antwoord geven dat ze verdrietig worden als ze geslagen worden thuis. Daarnaast krijg je ook antwoorden dat ze verdrietig worden van pesten, of als een van de ouders komt te overlijden, of als ze een dierbare persoon hebben verloren. Op zulk soort antwoorden was ik niet meteen voorbereid en het overviel me dan ook. Ja het is erg verdrietig wat sommige kinderen mee maken, maarja, daar kan ik, ook al zou ik dat heeel graag willen, helaas niet altijd iets aan doen.

Verder vliegt de tijd hier, maar soms staat de tijd ook echt stil, althans zo voelt het. De afgelopen twee weken heeft het hier veel geregend en dit doet het nog. Dit houdt in dat we voornamelijk binnen zitten. Dit is erg jammer, want de bruine kleur, waar ik toch wel een beetje trots op was, verdwijnt dan ook snel. De zon is geregeld weg en de regen valt dan met de bakken uit de hemel. Helaas pindakaas, dit hoort er nou eenmaal ook bij!
Wat ik wel heb gedaan is dat ik vorige week naar de bioscoop ben geweest. Jeetje, wat een feest is dat hier. Je komt de bioscoop binnen en nou ik wil het nog net niet de afhaalchinees noemen, maar man man man wat een ervaring. Je kunt hier popcorn halen, maar ook stukken pizza, hele grote bekers met cola, maar ook hamburgers en je kunt het zo gek niet bedenken. Mensen gaan hier dan ook niet zonder een compleet menu de bioscoop in. Geweldig om mee te maken!

Afgelopen week ben ik ook in de avond naar Marise geweest. Marise was samen met haar man op het eiland en ik ben samen met Rianne een avondje bij haar geweest. Het was een erg leuke avond en ik heb genoten van het mooie uitzicht over heel Curacao en de gezelligheid! :) Bedankt Marise voor je gastvrijheid!

Tot slot van dit reisverslag wil ik nog een gedichtje met jullie delen. De reis naar Curacao en de mooie ervaring zetten mij namelijk gruwelijk aan het denken. Ik kom mezelf tegen, letterlijk: "Wie ben ik?'' Ik denk na over wat ik belangrijk vind en waar ik veel waarde aan hecht in het leven. Daarnaast kom ik er ook achter wat familie en vrienden voor mij betekenen. De lieve berichtjes die ik krijg, de skype gesprekken die ik heb met mensen doen mij echt goed. Het voelt voor mij als veilig
zodat ik weet dat ik ondanks wat er gebeurd ik er niet alleen voor sta, ook al ben ik toch wel ver weg.
De reis voelt voor mij ook echt als een soort sprong in het diepe. Ik wist niet waar ik terecht zou komen en hoe het uit zou pakken. Ik ga thuis weg en laat mijn ''veilige basis'' achter me en ga op avontuur. Ik ga voor 3,5 maand een nieuw ''thuis'' creeren. En toen, vanaf dat moment kwamen er veel dingen op mij af. Ik ga nadenken en ik krijg 1000 gedachten over toekomst, werk, verleden, heden, school, belangrijke personen etc. etc. Ik vraag mezelf dingen af en zet dingen ook weer op een rijtje. Vanaf dat moment merkte ik pas echt hoe gehecht ik ben aan bepaalde dingen maar ook aan mensen en weet ik wat die dingen of personen voor mij betekenen en hoe die mij hebben gevormd tot de persoon wie ik nu ben...

Maar goed, het gedichtje gaat als volgt:

Sprong

De sprong in het diepe
Een grote sprong
Niet zonder risico's
Maar ik waag het toch

De sprong
Is niet zonder risico's
Maar zonder risico's
Is er geen leven

Na de sprong
Begint de reis pas
De reis naar het eindpunt
De reis door bergen en dalen

Om elke hoek
Is er een verassing
Regen en zonneschijn
En dan door de storm

Steun en toeverlaat
Zie je op je weg
Want je moet onthouden
Je bent niet alleen...

Goed genoeg wijze woorden voor nu. Het gedichtje is nu ten einde, en het reisverslag is ook bijna ten einde! De tijd vliegt want precies over een maand zet ik alweer mijn eerste stappen op de Nederlandse bodem en is het hele avontuur alweer voorbij. Ik ga er voor nu weer mee stoppen dus ik zou zeggen tot snel!

Liefs, uit Curacao! Xx